Wat je niemand toewenst. Er zijn zo van die dingen die je overkomen en waar je zo een twee drie geen oplossing voor kunt verzinnen. Ze gebeuren zo maar. Meestal niet ineens, maar sluipend als een enge ziekte. En dan ineens lijk je op de Vesuvius. Dan barst de boel en komt er alleen maar modder en warme prut uit. Van een afstand ziet het er wel spectaculair uit, maar afstand bewaren is ons meestal niet gegeven. Je zit te dicht bij het vuur, je bent teveel betrokken en dan lopen mensen brandwonden op. Dat geneest niet snel, geloof me, ik spreek uit ervaring. Kan je als buitenstaander helpen? Meestal niet. Soms helpt een externe wonderdokter, soms moet je tegen je vrienden aan kunnen zeiken (dat helpt ook wel eens en daar heb je ze ook voor), maar meestal moet je het alleen doen. Pas dan kan je de wonden bij een ander verbinden. En verder? Act normal, life goes on, you have to, dat soort kreten. Maar kloten is het wel.
Beetje cryptisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten