02 juni, 2006

Moe? Hoezo?


Hoe langer ik er over nadenk, desto meer wordt mijn besluit om te stoppen als voorzitter bevestigd. Ik ben te moe om iedere keer weer als pispaal gebruikt te worden voor mensen die de 7klap niet kunnen openen, ineens een inhaalwedstrijd zien spelen op het moment dat ze willen trainen, dreigen een toernooi af te gelasten omdat er andere mensen op het complex lopen, hun kinderen de eerste zoentjes buiten de parental guidance zien geven, of gewoon maar omdat men het bier niet koud genoeg vindt. Ik ben te moe om (buiten een stuk of 20 enthousiastelingen) de kar te moeten blijven trekken (of duwen). En (invallend) fluiten bij de mini's, iedere zaterdag vind ik wel leuk, maar niet als dat invallen betekent voor de zoveelste gup die z'n nest niet weer eens niet kan uitkomen.

Ik ben deels zelf schuldig aan dit euvel. Ik ben te laagdrempelig geworden. Altijd aanwezig op de club, altijd een gewillig oor voor lief en leed, altijd het cement tussen stenen van verschillende grootte, dan roep je het over jezelf af. Het respect is verdwenen. Vandaar dat ik afstand neem.

De club staat aan de vooravond van een verdere groei en alle daar mee gepaard zijnde groeistuipen. Een tweede veld, een externe trainer voor Heren 1, promotie aspiraties naar een niveau waarop menige Randstad club jalours zou zijn, een videotoren, een nieuwe keuken, een overdekt terras en ga zo maar door. HCZ is een club met veel ambities en daar hoort een frisse ambitieuze voorzitter bij. Ik hoop dat de nieuwe vrouw, of man, aan de leden duidelijk kan maken dat op en aanmerkingen daar neergelegd moeten worden waar ze thuis horen. Anders houdt hij of zij het ook maar 8 jaar uit.

1 opmerking:

Anoniem zei

"het gaat er niet om dat je 's morgens het licht aandoet en 's avonds weer uit. Je moet zorgen dat het licht blijft branden."

..... en dat doet het al 8 jaar lang