29 mei, 2007

Sommige zaken gaan nooit makkelijk


Zonder al te veel uit te wijden kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat een TC baan, een hondebaan is. Iedereen wil in een team spelen dat vorig jaar succesvol was en dan krijg je al gauw dat je 20 m/v op een lijst hebt staan van de topteams. Als je dan zelfstandig selecties maakt doe je een aantal mensen onrecht aan. Wat overblijft zijn 5 of 6 spelers/speelsters die op een lager niveau moeten uitkomen.
Waar ik dan over loop te griepen is dat diegene die in een lager team komen te spelen dan dreigen met op te zeggen. De redenen zijn velerlei. De sfeer is niet goed, het team is te jong, we hebben geen trainer/coach, ze spelen te laag, al m'n vrienden/vriendinnen spelen in dat andere team, etc. etc.

Er is (bijna) niemand die dan zegt, shit, ik zet er mijn tanden in, mijn schouders er onder, ik ga er voor. Ik zal ze wel een poepie laten ruiken?

Waar is toch de bedrijvendokter/hockeydokter die slecht spelende teams opkoopt en daar weer een florerend elftal van maakt. Waar is de Louis van Gaal van HCZ?

Waar is de Klaas Schering van het Brabo hockey?

De goeden niet te na gesproken. Ik schrijf dit sans rancune.

Zie het als een verslag van mijn eigen onmacht.

Geen opmerkingen: