Hu Jintao (the man to remember)

Op een brede glimlach zul je Hu Jintao, de president van China, zelden betrappen. En over zijn persoonlijke leven is maar weinig bekend. Over één ding lijken deskundigen het echter eens: achter de vaak wat starre blik schuilt een intelligente persoon, die zich rustig en berekenend heeft opgewerkt tot de machtigste man van China.
Hu Jintao werd geboren in 1942 als zoon van een winkeliersfamilie. Volgens de officiële lezing stond zijn wieg in de oostelijke provincie Anhui. Anderen beweren dat hij het levenslicht zag in Shanghai, waarna het gezin verhuisde naar de kustprovincie Jiangsu.Hu bleek een goede leerling en begon in 1959 een studie hydrolische techniek aan de prestigieuze Qinghua Universiteit in Peking. Daar kwam hij voor het eerst serieus in aanraking met de communistische partij. Na zijn studie werd hij lid. Lokale partijfunctionarissenIn de carrière die volgde, ontwikkelde Hu er een neus voor om op het juiste moment op de juiste plaats te zijn. In de provincie Gansu, waar hij eind jaren zestig werkte aan grote bouwprojecten, legde hij zijn eerste contacten met hoge lokale partijfunctionarissen. Eén van hen, partijleider Song Ping, werd in die tijd geleidelijk een mentor voor de jonge Hu. Toen Song in 1981 naar Peking promoveerde, nam hij zijn protegé mee. Hu leerde steeds meer belangrijke partijmensen kennen, zonder daarbij ook maar één keer in het oog te springen. Op de achtergrond en met de steun van de juiste mensen werd hij in 1982 gekozen tot het jongste lid van het Centraal Comité van de CCP.Vanaf dat moment schoot de toen 40-jarige politicus razendsnel omhoog in de partijkaders. Achtereenvolgens was hij secretaris van de Communistische Jeugdliga en de hoogste partijbaas in de arme en dus moeilijke bestuurbare provincies Guizhou en Tibet.TibetOp die laatste plek rekende Hu in 1988 hard af met een demonstratie van Tibetanen, nadat hun religieuze leider, de Panchen Lama, plotseling en onder verdachte omstandigheden was gestorven. Boze Tibetanen brachten Hu zelfs persoonlijk in verband met het ongeluk.
Naar verluid deed een ernstige vorm van hoogteziekte Hu in 1992 definitief naar Peking terugkeren. Zijn succesvolle periodes in de provincie, zijn jonge leeftijd en opnieuw de juiste connecties maakten hem tot lid van het Permanent Comité van het Politbureau, het hoogste machtsorgaan van de Chinese overheid. Hij kreeg daarbij de steun van de toenmalige partijleider en president Deng Xiaoping.Deng XiaopingDe goede verstandhouding met Deng heeft er waarschijnlijk ook voor gezorgd dat Hu het uiteindelijk tot het hoogste ambt schopte. In 1998 werd hij benoemd tot vice-president en vice-chef van het leger onder Jiang Zemin. Vier jaar later begon Hu zijn laatste opmars naar ’s lands hoogste posities. Eerst volgde hij Jiang op als secretaris-generaal van het Centraal Comité van de partij, om in 2003 ook het presidentsschap over te nemen.
In september 2004 stond Jiang ook zijn positie van legerchef af, waarna Hu Jintao zich definitief de grote leider van China mocht noemen.