Vanaf afgelopen vrijdag is de nationale (nou ja alleen beneden de grote rivieren) gekte weer uitgebroken. Op de een of andere manier moeten hele volksstammen (vooral jongeren en 40-plussers) verkleed in vodden cq. prachtige kostuums door de straten zwalken.
De eerste groep geeft de meeste overlast (auto's in de fik steken en zo), de gekostumeerde plussers lopen licht zwalkend achter een dweilband aan en gaan van kroeg naar kroeg, van ziekenhuis naar bejaardenflat, van bieb naar feestzaal enz.
Straks zitten ze met z'n allen ergens op een praalwagen en gooien confetti naar kleumende mensen.
Vanaf mijn gedeelde kantoortje met Martin kan ik vanuit het raam de stoet voorbij zien trekken en wacht naarstig op de lente. Ik ben geen winter mens, carnaval (als je er tenminste niet vol het hele jaar voor gaat) doet mij niets. Snorkelen op Aruba, safari in Kenia of Zuid Afrika, luieren op zo'n afgelegen eiland in de stille oceaan, maak me daar maar voor wakker.
Deze dagdromen maken deze week voor mij als workaholic dragelijk. Ik slaap weer beter, de alcohol is uit mijn bloed, ik kijk naar de Olympische winterspelen en denk na over mijn toekomst.
Dat mijn hoop op Kris gevestigd is benauwd me een beetje. Grenzeloos vertrouwen is er wel, maar ook zij kan van een strohalm geen palmboom maken. Heel voorzichtig gloort er wel een nieuw idee op langere termijn, maar ook morgen zou een zinvolle invulling wel van pas komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten